Nga kujtesa e fëminisë më kishte mbetur një imazh i papërcaktuar lidhur me “Shtrigat e Salemit”.
Thjesht koncepti shtrigë për fëmijët është i frikshëm.
Sigurisht atëherë ne nuk e dinim që kjo ishte një histori reale dhe vendngjarja, Salemi, ndodhej në SHBA.
Gjuetia e shtrigave të Salemit ka tërhequr vëmendjen e historianëve, studiuesve e është përjetësuar në letërsi artistike, dokumentare dhe në kinematografi.
Kjo histori zuri fill në vitin 1692 në fshatin Salem (sot Danvers) Massachusets.
Nga kujtesa e fëminisë më kishte mbetur një imazh i papërcaktuar lidhur me “Shtrigat e Salemit”.
Thjesht koncepti shtrigë për fëmijët është i frikshëm.
Sigurisht atëherë ne nuk e dinim që kjo ishte një histori reale dhe vendngjarja, Salemi, ndodhej në SHBA.
Gjuetia e shtrigave të Salemit ka tërhequr vëmendjen e historianëve, studiuesve e është përjetësuar në letërsi artistike, dokumentare dhe në kinematografi.
Kjo histori zuri fill në vitin 1692 në fshatin Salem (sot Danvers) Massachusets.
* * *
Jeta për banoret e Salemit ishte e vështirë. Pastrimi i tokës nga shkurret, ndërtimi i shtëpive e hapja e rrugëve, lufta kundër sulmeve të parreshtura të indianëve kërkonin kurajo e qëndresë heroike.
Në njerën anë vështirësitë e jetës në vendin ku kishin ardhur, në anën tjetër taksat që u kishte vënë Anglia, e kishin bërë edhe më të rëndë jetën e puritanëve në koloni. Jeta e tyre përmblidhej vetëm në punë dhe në kishë.
Manifestimi i gëzimit dhe kënaqësisë konsiderohej si diçka mëkatore e nuk shihej me sy te mirë nga besimtaret. Fëmijët e kishin të ndaluar të luanin me kukulla, pasi kukullat si kopje të vogla të qënieve njerëzore konsideroheshin të dëmshme.
Ato ishin objekte që i përdornin shtrigat. Puritanët mendonin përderisa besimi i tyre ishte më strikti dhe më i vërteti, djalli ishte i interesuar ta shkatërronte.
Nga kjo pikëpamje çdo puritan e shikonte djallin si një armik “personal”.
Ata persekutonin këdo që nuk i konformohej besimit të tyre. Kjo bëri që disa njerëz të largoheshin nga Salemi. Të tjerë filluan të shkëpusnin lidhjet me kishën e tyre duke u bashkuar me kisha të tjera përreth.
Dimri vitit 1692 erdhi i trishtuar. Midis banoreve të Salemit kishin filluar grindjet. Grindje kishte edhe brenda familjeve, madje edhe brenda vetë kishës.
I vetmi prift i mbetur në kishë ishte Samuel Parris, i cili përpiqej të pajtonte banorët.
Problemet erdhën duke u mpleksur kaq keq sa klerikët për paudhësitë që po ndodhnin fajësonin djallin që kishte bërë vend në mes të njerëzve.
Prindërit, ishin të detyruar dy here në jave bashkë me fëmijët e tyre të shkonin në mbledhje ku prifti i kishës i këshillonte të ishin të kujdesshëm, të mos binin pre e djallit.
Megjithatë kjo nuk i pengoi një grup vajzash nga mosha 9 deri në 19 vjeç, midis të cilave edhe vajzën e zotit Parris, të mblidheshin pikërisht në shtëpinë e tij për të dëgjuar me kureshtje tregimet e skllaves indiane Tituba.
Në gjuhën e Titubës historitë e Biblës, Adamit dhe Evës tingëllonin intriguese. Për më tepër Tituba dinte t’u lexonte fatin në vijat e pëllëmbës së dorës.
