Për ta variacionuar vajtjen, unë dhe nëna ime Hasia, iknim në Spaç për të parë vëllain Eduardin, veç e veç. Këtë herë unë, pas gjashtë muajsh Hasia.
Deri në Milot shkonim me tren.
Nga Miloti në Spaç dhe kthim në Milot, udhëtonim me kamionët që transportonin bakër nga burgu i Spaçit.
Askush s’pati mëshirë për nënën time ta merrte nga Miloti në Tiranë, a të paktën nga Miloti në Laç te kushurinjtë e shumvuajtur.
Hasia e kaloi atë natë dimri me shi dhe erë mbledhur krruspull në qoshen e Urës.
Hasia nuk mund të ketë qënë e vetmja. Me siguri qindra ose mijra nëna të tjera kanë parë tmerr me sy te Ura e Zogut. Çudi si s’i shkelnin me rrota t’i hidhnin në lumë të vdekura. Kishin arsye. S’mund të ndihmonin nënat e armiqve që ktheheshin nga burgjet ku kishin zbrazur trastat për të ngopur armiqtë. I kishin parë nënat e armiqve gjatë pritjeve para postbllokut të Kafkës. Kishin lexuar Zërin e Popullit për ujin që fle dhe armikun që rri zgjuar gjith natën, çarjen e bllokdës me anë të bakrit, e të tjera e të tjera.
Ura e Zogut nuk kishte të dridhura, as kurban në kamare apo themele.
Të dridhurat nga acari, dhe kurban veten e vet, urës së mbretit ja solli Hasia kur te ai qosh i trisht kaloi atë natë Ferri.
Pas pak mbi atë urë do vihet një pllakë përkujtimore.
Pllaka do jetë prej bakri, si minerali që vinte nga Spaçi.
Gjërësia dhe gjatësia e pllakës së bakrit do jenë proporcionale me distancat Milot-Tiranë dhe Milot-Spaç.
Mbi atë pllakë do shkruhet:
Tek ky qosh kaloi një natë dimri mbledhur krruspull mbi një gur Hasia që kur kthehej nga Spaçi vuajti por nuk vdiq.
Në inaugurimin e pllakës prej bakri Spaçi do flasi oratori më i fuqishëm për të cilin presja djeg botën, pika kolapson Universin. Me fjalën e tij të zjarrtë do ua çvoshkë zhguallin e konvencioneve të pranishmëve ai ajo makina që shkep kopertonat nga disku. Publiku do preket aq tepërt nga ura shekullore dhe Hasia e pavdekshme, sa secilit do i rrjedhi nga 1 pikë lot.
Ndërkohë aty rrotull do jem unë i pasigurtë cilin të vras me një kobure kalamajsh.
